Anne karnına düştüğün an başlar bir kadının hayatında bambaşka bir yolculuk. O andan itibaren artık yalnız değildir. İlk üç ay süren bitmek bilmeyen bulantılar, en sevdiği yiyeceklerden tiksinmeler, nedensiz uykusuzluklar ve bitkinlikler… Derken içinde bir can büyür, hem de günbegün çoğalarak, kök salarak. İşte tam o anda, bir kadının adı “anne” olur.
Bir ömür boyu unutulmayacak sancılarla geçen dokuz ay on günün sonunda, zaman gelip çatınca tüm kemiklerin kırılıyor gibi hissedilir. Gözyaşıyla karışır o sancı ama gözlerinle buluştuğun ilk anda silinir tüm acılar. O minicik beden, annenin kalbinin tam ortasına yerleşir. Dünya değişir. Öncelikler, kaygılar, umutlar bambaşka bir biçim alır.
Annelik, içgüdüdür. Henüz çocukken bile, bir kız çocuğu oyunlarında bebek taşır, ninni söyler, “anne” rolünü oynar. Çünkü annelik, ruhun derinliklerine işlenmiş bir kutsallıktır. O çocuk büyür, bir gün gerçekten anne olur ve içindeki o derin sevgi gerçeğe dönüşür.
Bir annenin kalbi yalnız sevgiyle değil, fedakârlıkla da yoğrulur. Canından can, kanından kan verdiği o evladı sütünle besler, kalbinle büyütürsün. O büyüdükçe sen küçülürsün, o yürüdükçe sen dizlerinin üzerinde sürünürsün. Annelik, bir ömür boyu “önce o” demektir. Kendi uykundan, yemeğinden, hayallerinden vazgeçip onun mutluluğunda kendini bulmaktır.
“Annelik” öyle yüce bir makamdır ki, cennet annelerin ayakları altına serilmiştir. Kâbe’ye sırtında taşınıp da hakkı ödenemeyecek kadar değerlidir. Anne, yüreğin atışıdır, duaların gizli sahibidir, bir ömrün köküdür.
Ama ne yazık ki, günümüzde bu kutsal kavram yalnızca bir güne sığdırılmaya çalışılıyor. Ve daha da acı olanı; anne olma şansına sahip olduğu hâlde bu vasfı taşıyamayanlar var. Bebeğini doğurup çöpe atanlar, sebepsiz yere terk edenler, ya da koruyamayan, korumayan… Biz onlara “anne” demiyoruz. Çünkü annelik sadece doğurmak değildir; sahip çıkmaktır, korumaktır, yaşatmaktır. Hayvanlar bile yavrusunu korurken, kendi canından cana kıyan bir varlık bu yüce kelimeyi hak edemez.
Annelik, sevgiden çok daha fazlasıdır. Bir destandır, sessizce yazılan. Her günü ayrı bir mücadele, her anı ayrı bir fedakârlıktır. Bu yüzden anneler bir gün değil, her gün hatırlanmalı. Sevgimiz, saygımız, ilgimiz bir takvim yaprağına sıkıştırılamayacak kadar değerli olmalı.
Bu vesileyle;
Başta iyi ki hayatta olan, varlığına her gün şükrettiğim canım annem olmak üzere,
Evladını kaybetmiş yüreği buruk annelerin,
Annelerini kaybedip özlemle anan evlatların,
Çocuğu olmamasına rağmen nice yüreği annelikle çarpan kadınların,
Evlat acısıyla sınanmış tüm annelerin,
Ve sonsuzluk ülkesinde dualarımıza ortak olan vefat etmiş tüm annelerin Anneler Günü’nü rahmetle, minnetle, hürmetle anıyorum.
Tüm annelere sonsuz sevgi ve saygılarımla,
Raziye Gökbudak
