Uluslararası ilişki terimleri arasına girmiş bir deyim… Böyle söylüyorum çünkü son zamanlarda ilişki sorumluluğu alamıyorum ben demenin başka bir söyleniş biçimi… -miş gibi, -mış gibi olalım ama öyle de olmayalım… Üstün bir varlık olan insan nasıl olurda sıradanlığı kabul edecek kadar sığ olur anlayamıyorum… Sorgulayan, araştıran, merak eden benlik gitti;yerine beni darlama diyen ucube bir anlayış gelişti… Neden değersiz hissettirip, değersiz hissetmeyi kendimize hak görmeye başladık.. Bir insan kendini aşağı çekmeyi nasıl bu denli isteyebilir? Saf duygularla beslediğimiz ve içimizde hâlâ çocuk kalmış en masum duyguları bir çuvala doldurup, pestilini çıkarıp sadece ve sadece azla yetinir olduk… Nerde o gökyüzüne bakıp kurduğumuz hayaller, yıldızlara bakarken aynı gökyüzünü izlediğimizi düşünüp mutlu olduğumuz saf duygular, hilesiz umutlar… Hepsini karanlık odalara saklayıp günışığına hasret bıraktıkta çok mu huzurlu olduk… Herkes bir travmasını başka birine yükleyip geçici keyiflerin, hazların peşinde koşarken nasıl da kaybettik o masumiyetlerimizi… Eskiden sorardık giden mi suçlu, kalan mı? Şimdi giden de yok kalan da… Kazanan peki? Kazanan kimse yok belki ama kaybettiklerimiz! Kimsenin umrunda değil… Sahte gülüşlerin ardına sakladığımız nekadar karanlığımız varsa unuttuğumuz tüm aydınlıklarda silinip gidiyor… Tıpkı yitirdiğimiz çocukluğumuz gibi… Evet evet siz sakın darlamayın, darlanmayın… Varsın kaybeden yine biz olalım…
