Eskiden Ramazan ayı geldiğinde içimizi farklı bir mutluluk kaplardı.
Asıl mutluluk Bayramdan çok Ramazanın gelişiydi.
Belki o zamanlar her şey daha değerliydi farkında olmasak da.
Günümüzde ise, tanıdıkları, değer verdiklerinizi iftara çağırınca tepkileri bile farklı oluyor artık.
Nerde o ellerinize sağlık demeler, aramayın, duymazsınız. Tek duyacağınız şey, “tuzu mu çok olmuş, az mı, çok mu pişmiş, yemek yapmayı unutmuşsun, öğrenememişsin”.
Takdir etmek nerdee, kusur bulmak modaa!!!
Çocukluğumuza dair en güzel anılardan biri belkide.
Siz nasıl bilirsiniz bilmem, ama bizde bambaşkaydı.
Dedelerimiz babalarımız, camiye giderlerdi akşam namazını kılmaya,
yanlarına Iftar yemeği de götürürlerdi ve hep birlikte iftarlarını camide yaparlardı.
Yanında getirdiklerini de paylaşırlardı camideki herkesle
Ramazan boyunca komşular birbirini gözetir kimin eksiği varsa el birliğiyle tamamlanırdı.
Herkes elinden geldiğince yardım ederdi. Gereken neyse esirgenmezdi.
O yapsın şu yapsın gibi cümleler kesinlikle duyamazdınız.
30 gün boyunca böyle devam ederdi.
Bizde ara sıra komşular ile toplanıp birlikte açardık iftarımızı.
Bayram yaklaştıkça tatlı bir telâş sarardı her evi.
Emin olun ki baklavasız ev kalmazdı komşular sırasıyla birbirlerine yardım ederdi.
Üstelik o zamanlar baklavalar bile farklıydı yufkalar tek tek açılır ve tavada sendirilir öyle yapılırdı. Şimdiki baklavalarda aynı tat yok artık.
Evet çok zaman alırdı ama sonuç mükemel olurdu hele ki yardım eli değince daha da güzel olurdu.
Bazen ceviz bulmak sorun olurdu onuda komşular kendi aralarında çözerdi.
Her şey imece üsülü ile çözüm bulurdu.
Yardım et demene bile gerek kalmazdı.
Hisseder gibi gelirlerdi kapıya.
Altıncı his güçlüydü belki herkeste.
Günümüzde Astrologlar bizim Altıncı hissimiz.
Bayrama kısa süre kala, başlardı hazırlıklar
Ne hazırlık hem de.
Ev adeta bir imalathaneye dönerdi.
Bir yandan yemekler hazırlanır, bir yandan temizlik, bir yandan eksiklikler tamamlanır.
Eksik bir şey kalmamalıydı, her şey mükemmel ve yerinde olmalıydı.
Bayram için saklanan ve ayrılan her şey ortaya çıkardı.
Anlamlı ve değerli olurdu her şey. Kıymet bilinirdi.
Yaşlılar evli kızlarını ziyarete giderdi. Maksat, bayramda sizi bekliyoruz, demekti.
Bayram sabahı Barış Mançonun şarkısı ile uyanmak ayrı bir neşeydi.
Şimdi duyunca o şarkıyı her bir insan, hala kalbinde o yıllara ait bir şey taşıyorsa, duygulanır yine de bir nebze.
Bayramlıkları gıymek için o heyecan ise bambaşka, pır pır çarpar yüreğimiz.
Bayram geldi nihayet.
Nerde o eski Ramazanlar ve Bayramlar.
“İnsan geçmişe takılı kalmamalı”, derler ama
Dedemin bir sözü vardı, “Eskiden ders almalı ki İnsan önüne bakabilsin”.
Hayırlı Ramazanlar,
Kalbiniz iyilik dolu. Eviniz Huzurlu.
Sofranız bereketli.
Oruçlarınız ve niyetlerinizi kabul olsun inşAllah
Sağlıklı ve huzurlu anlar sizinle olsun.
Her daim bir Umut vardır.
Aylin Özgür
