Akşamın ufkundan giderken güneş
farz edelim göğün rengi griyi kaçık
eşlik et bu koyu deryada bana azize
sıkıca sokulmuş kediler kanepeme
bükülmüş perdelerim hissizliğinden
yağmış üzerine leb-i deryanın rahmeti
akıyor gölgemden umudum derinliğe
oysa umut paslı gövdesiyle bir gemide
uzuyor gözlerimden hüznüne doğru
ellerini sar son nefesimi sakla
sakla ki toprak unutmasın
işgale uğramış bedenimi
aksın yüzün aksın ki daha da yıksın beni
bu harap neşe
belki bir nehre bulanır
bir balığa şarkı olursunuz
boşalır yağmurlar kıtlıkdaki analara
bereket olur döner ruhlara
belki bir başağa tohumdun sen
ah tanıyamadım
ve belki bir çocuğa babaydın sen
ah tanıyamadım
Nurdan Kıyar
Adana/2024
