İzmir Karşıyaka’da denize karşı oturmuşum öyle.
2022 Eylül’ünde yine oturup denizin ardındaki şehri seyretmiştim.
Yer aynı yer.
Deniz aynı deniz.
Şehir aynı şehir gibi.
Sadece daha kalabalık.
Daha çok çöp gördüm etrafta.
Fazlasıyla dert gördü yüreğim…
İnsanlar güler yüzlü ve yardımsever evet.
Yol soruyoruz anlatıyorlar.
Aradığımız dükkânı tarifleriyle kolayca buluyoruz.
Selam veriyoruz, selam alıyoruz misliyle.
Değişen mi?
Çok şey var aslında bu geçen zamanda.
Aynı yerde buluşup hasret giderdiğim arkadaşım artık göçüp gitti dünyadan.
Daha çok düşkün insan gördüm yollarda.
Çöp ve atık toplayıp satmaya çalışan.
İnsanlar ne kadar güler yüzlü olsa da sıkıntılarını hissetmek mümkün.
Gençlerle görüştüm çoğunlukla.
Öğrenci evlerinde sofralarına oturdum.
Gelecek kaygısı hepsinin sırtında.
Aldıkları her üründe para hesabı yapmada genç yürekleri.
Birini alırken diğerin koyuveriyorlar pahalı geldi düşüncesiyle.
Pazar esnafı “öğrenciyiz” deyince indirim yapıyormuş.
Ona seviniyorlar çocukça.
Ailelerine yük olmamak adına okul çıkışı çalışanlar var karın tokluğuna.
Sol yanlarına birer umut elması koymak istiyorum tüm bunlara rağmen.
Tek tek hepsine dokunup “her şeye rağmen ha gayret yavrular, güçlü durun” diyebilmek.
Hepsinin günlük öğününü yemek şölenine çevirecek çareler üretmek istiyorum.
Çareler…
Sahil çay bahçesinde bir masanın etrafında toplaşmış bir şişe suyla günü tamamlamaya çalışan emekli amcaların son demlerine bir parça huzur bırakabilsek mesela.
Çaylar içseler, tatlılar, çörekler yeseler.
Çorbalar içseler, içleri ısınsa denize karşı otururken.
Gözleri gönülleri açılsa…
Aynı yerde farklı yıllarda çekilen fotoğraflarıma bakarken denizi biraz dalgalı buluyorum öncekine göre.
İzmir’ i kış ayazında yakalıyor bedenim.
Yüzüme keskin rüzgârı değiyor bolca.
Yine de oturuyorum Ege’nin mavisine doymak adına.
Çareler arıyor ruhum tüm çaresizliklere başkaldırırcasına.
Deniz dalga dalga, renkten renge giriyor İzmir öğleninde.
Bense Ankara yolunda cümleler yazıyorum geride bıraktığım anların ardı sıra…
