Bir gün uyandım, içimde bir hüzün, Engellerle dolu bu hayatın söğüt. Kırık dökük kalbimde saklı dertler, Neden beni üzüyorlar, neden böyle acılar çeker? Sokaklarda gözlerin üzerimde, Hissettiğim o soğuk bakışlar derinde. Her adımda yankılanan sessiz fısıldar, Engelli olmak suç mu? Bunu kim bilir ki karar. Gözlerimden süzülen yaşlarımda umut var, Ama bazen düşerim karanlığa da tar. Beni anlamayanların sesleri yükselir; Kalbimde sadece sevgi ve sabır titrer. Yalnızlık ağır, yalnızlık suskun ama ben; Pes etmem bu hayatta yürümek için her an. Düşman değil engeller, kırıcı olan sözlerdir, Kimse bilmez içimdeki deniz ne derin ve serin. Bir gülüş yeter belki de ruhumu ısıtmaya, Sevgiyle büyürüm ben; işte gerçek hayat burada. Suçlu değilim ben; sadece farklıyım biraz, İçindeki güçle aşarım her türlü sarsıntıyı naz. Umutla yaşarım yarınımı yine de güzel; Kalbimin sesiyle yükseklere uçarım ben her seferde. Ve biliyorum ki en karanlık gecede bile Yıldızlar parlayacak, umudum hiç sönmeyecek bile.
