Bu sabah sapsarı nergislerle selamlaştım bahçede.
Sultan Nevruz’un gelişini kutlar gibiydi gün ışığında parlayan nergisler.
Bir önceki gün kar atıştırdı inceden.
Neşeyle açan kayısı ve erik ağacının çiçeklerine.
Döküldü birazı.
Birazı sevinçle duruyor dallarda.
Bugün Nevruz.
Yenilenme zamanı.
Toprağın, ağacın, çiçeğin, böceğin, tüm canların.
Ruhlarımızın yenilenme zamanı.
Baharın renklerinden el alma,
Huzurlu nefeslere uyanma demleri…
Nevruz, “yeni gün” demek.
Yenilenmek, tazelenmek, arınmak için bir sebep belki bizlere.
Bir başlangıç cümlesi gibi.
“Doğa canlanırken sen de canlan ey insan!” diye fısıldıyor sabah neşeyle ötüşen kuşlar, çiçeklerde vızıldayarak uçuşan arılar, toprakta kıpır kıpır karıncalar…
Çağıl çağıl akan dereler…
“Sultan Nevruzu” demiş eskiler.
Ne varsa eski geleneklerin sadeliğinde ve bir o kadar derinliğinde var zaten.
Eskiden bu günlerin gelişi neşeyle kutlanırmış.
Yer sofralarında şölenler verilirmiş.
Orta Asya’dan Balkanlara, Anadolu’ya uzanan topraklarda Sultan Nevruzu’nun neşesi sararmış insanları.
Bayram havasında kutlanan bu özel güne “sultan” yakıştırması yapılırmış.
Biraz da manevi ve mistik duygularla bir yaşlı bilgenin, sultanın, belki Hızır’ın gelip dua ve dileklerini kutsayacağına inanıldığından bu güne özel dualar edilirmiş sessizce.
Akarsuya, ellerindeki kaplardaki sulara üflenirmiş dilekler.
Bereket dilenirmiş toprağa.
Sağlık, sıhhat, afiyet bedenlere.
Esenlik ruhlara.
Evlilik ve yuva gençlere.
Bebek, yeni evlilere…
Sultan Nevruz, heybesinde tüm dilekleri toplar yol alırmış zamanın içinde.
Ardında yemyeşil ve rengârenk bir doğa bırakarak.
Bugünlerde şehirlerde, apartman dairelerinde, toprağa hasret kaldığımız beton dünyada Sultan Nevruzu’nun ayak seslerini duymamız zor belki de.
Ama biraz kulak kabartsak, kendimizle kalsak o esinti gelecek üzerimize.
Bulduğumuz yeşile, toprağa çıplak ayak bassak.
Gördüğümüz ağaca sarılsak.
Musluktan akan suya elimizi uzatıp dileklerimizi fısıldasak.
Balkonumuz küçük olsa da saksılarda çiçekler büyütsek.
Yoksa balkon, pencere kenarlarını donatsak.
Teknolojiye rağmen doğayı evimize, barkımıza taşısak.
Ne kadar yapabilirsek…
Kutlamalı baharın gelişini, Nevruz’u, her şeye rağmen.
Yaşatmalı âdeti, geleneği, göreneği, atalardan kutsal bir miras gibi alıp, geleceğe taşıma niyetiyle…
Dilek Tuna Memişoğlu
